مادر،بدان امیدکه گردم دوباره باز برراه کوچه ،دیده ی گریان خودمدوز

خورشید زندگانی پرالتهاب من خواهدکند غروب ،بهنگام نیمروز

شعری که مجاهدکبیررضا رضایی باصدای خودش ضبط  وبرای مادرش عزیزفرستاده بود
به یاد برادرمجاهدم مهدی شهید «مادر»

گفتی به ‌من که راه خدا راه مردم است درراه او به‌ مایه جانت جهاد کن 
ایام کودکی که به ‌لبهای خرد من اول سخن ز آیه قرآن‌گذاشتی
آن‌روز بذر مهر ضعیفان خلق را در جان من به ‌مزرع اندیشه کاشتی

گفتی به ‌من که راه خدا راه مردم است درراه او به‌ مایه جانت جهاد کن 
مردان حق، طلیعه‌ آزادمردی‌اند خود را رها ز سلطه هر انقیاد کن
زان‌پس به ‌گرد خویش نگه کرده یافتم انبوه کودکان گرفتار درد را
پوشانده با غبار قدمهای عابران از دیدگان رهگذران روی زرد را
دیدم چگونه کودک بیمار یک فقیر بر روی دست مادر خود، جان سپرد و مرد 

غلتید اشک مادر و دندان خویش را از فرط اضطرار به‌ لبهای خود فشرد
دیدم که اهرمن، ز ره‌آورد مردمان پر می‌کند دهان به ‌غارت گشوده را
از خون روستایی صحرای دوردست لبریز می‌کند همه شب جام باده را

دیدم چگونه مردم محروم و بی‌امید چشمان بی‌فروغ به ‌آینده بسته‌اند
دزد از میان خانه به ‌تاراج می‌برد یاران به ‌گوشه‌یی به‌ تماشا نشسته‌اند
شب، سرد بود و تیره و صحرا، خموش و رام ابر سیه، گرفته فروغ ستاره را
اندیشه‌های مردم آزاده وطن گم کرده در طریق هدف، راه چاره را
آن‌نغمه‌های پاک که خواندی هزار بار در گوش جان خسته‌ام آغاز راز کرد
با آیه‌های سوره فجر و حدید و صف بر روی من دریچه امید باز کرد
ناگاه در سپیده صبحی ز هم گسست بانگ گلوله‌های مجاهد، سکوت را
توفان یک اراده پرشور همرهان از هم درید لانه صد عنکبوت را
مادر ببین که بذر نخستین که کاشتی در جان من شکفت و ز هر سو جوانه زد
آن‌شعله‌یی که در دل من برفروختی از لوله سلاح من اکنون زبانه زد 
مادر سپاس آخرم آخر قبول کن پاداش آن‌سرود نخستین که خوانده‌ای
آن‌آیه‌های پاک که با رازهای آن‌ در جانم اشتیاق شهادت نشانده‌ای
ای هموطن طریق تو تاریک بود و من با خون خود چراغ رهت برفروختم
دیدی که راه و می‌روی اکنون و با شتاب من نیز مفتخر که در این ‌راه سوختم
۲۵خرداد  سالگرد شهادت مجاهدکبیررضایی رضایی

#ایران #رضارضایی  #مهدی_رضایی   #شعر  #مادررضایی  #خانواده_شهدا  #مجاهدخلق